بررسی و تحلیل روابط و مناسبات میان طبیب و بیمار در متون نظم ادب پارسی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 گروه عمومی، دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، یزد، ایران

2 گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور مرکز مهریز، یزد، ایران

3 گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور واحد اردکان، یزد، ایران

10.22055/jrp.2020.32564.1016

چکیده

در متون ادب فارسی از برخی علوم سخن به میان آمده است. یکی از آن علوم، علم طب است که در متون ادبی به انحاء مختلف از آن سخن رانده شده است. ادیبان و طبیبان از دیرباز تا کنون پیوند عمیقی با یکدیگر داشته‌اند. با مطالعه‌ی اشعار شاعران پرآوازه‌ای چون مولانا، سعدی، نظامی، فردوسی و ...که در عصر گذشته می‌زیسته‌اند، نیز تورّق دیوان شاعران عصر جدید چون شهریار و پروین اعتصامی، درمی‌یابیم که اهل ادب، با استفاده از طبع شاعرانه‌ی خود، بسیاری از مسائل و مناسبات میان طبیب و بیمار را گاه تلویحـاً در قالب حکایت و داستان و گاه با زبان صریح بازگو کرده‌اند. مطالعه‌ی این مطالب هم برای بیماران سودمند است تا بدانند در مقابل درمانگر خود چگونه باید رفتار کنند و هم طبیبان را بایسته است تا با در نظر گرفتن آنها، در خدمت صادقانه به خلق، هر چه بیشتر کامروا گردند. نتایج این پژوهش که به شیوة توصیفی- تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه‌ای صورت پذیرفته، بیانگر آن است که نحوۀ ارتباط صحیح میان بیمار و طبیب که نتیجۀ مستقیمی در روند درمان دارد، مورد توجه شاعران ایران زمین بوده است. همچنین بسیاری از موارد مطرح شده از سوی شعرا، از نظر اخلاق پزشکی نیز، مورد تأیید و توصیه صاحب‌نظران است.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار