نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• علی نوری ¹
• داودرضا کاظمی ²

¹ دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه لرستان

² کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

چکیده

ادبیات‌تطبیقی، راه نسبتاً تازه‌ای ‌است برای مقایسه‌ی آثار ادبی کشورهای مختلف با هم که به شناخت و دریافت‌ تازه‌تری از همسانی‌ها و همسویی‌های فرهنگی و ادبی شاعران و نویسندگان آن کشورها و نیز تأثیر و تأثّرهای آنان از یکدیگر می‌انجامد. ادبیات پایداری نیز به بخشی از آثار ادبی ملّت‌‌هایی گفته می‌شود که از هجمه‌ی ‌خارجی یا استبداد داخلی، زخم خورده‌اند و به همین دلیل، رنج‌ها و فریادهایشان در این آثار، بازتاب یافته‌است. بررسی ادبیات پایداری  و تحلیل آن در آیینه‌ی ادبیات تطبیقی، راهی‌است برای شناخت بهتر این نوع ادبی. در این مقاله با نگاهی توصیفی- تحلیلی به آثار دو شاعر پایداری از دو سرزمین، درون‌مایه‌های مختلف و همسان سروده‌هایشان بررسی و واکاوی شده ‌است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد، احمد مطر و مجید زمانی اصل به عنوان دو شاعر نوپرداز جنوبی در کشورهای ایران و عراق، با وجود اختلافات زبانی، فرهنگی و جغرافیایی، به سبب همسانی‌ها و همسویی‌های دینی و مذهبی، قومی، عشیره‌ای و...در بیش‌تر مضمون‌ها و درونمایه‌های پایداری سروده‌‌هایشان، اشتراک دارند و این اشتراکات، به خلق آثار مشابهی انجامیده ‌است؛ درونمایه‌هایی از قبیل«نگرانی ‌و اعتراض به وضع موجود، آزادی و آزادی‌خواهی، بیداری و بیدارسازیِ جهانی، توجّه ویژه به عاشورا و شهادت، ستم‌ستیزی و عدالت‌پیشگی، جهان‌وطنی، جنگ و دفاع ‌از کانون‌های پایداری در منطقه(عراق، فلسطین، غزه و...) و نقد حاکمان و سیاست‌مداران.

کلیدواژه‌ها

• ادبیاتتطبیقی
• ادبیاتپایداری
• احمد مطر
• مجید زمانیاصل