نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

• مریم درپر

استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه کوثر بجنورد

چکیده

نوشتار حاضر که در حوزه­ی مطالعات نقدپژوهی قرار ­می­گیرد، به نقدِ «نقدی بر کتاب سبک­شناسی انتقادی» (پورمظفّری، 1396) می­پردازد. هدف نویسنده­ی مقاله­ی مذکور، زبان مقاله، شیوه­ی گزینشی و آن­هم معیوب، سوگیرانه و غیر منصفانه در نقد و داوری مبانی نظری سبک­شناسی انتقادی و ارجاعات نادرست و مغشوش نویسنده به رساله­ی دکتری دُرپر (درپر، 1390) از جمله موارد قابل تأمّلی است ­که خواننده بر مبنای آن می­تواند میزان اعتبار نقد مذکور را ارزیابی­کند. نویسنده­ی مقاله­ی مزبور که از آوردن «شواهد عینی» برای رسیدن به هدف خود عاجز بوده، علاوه­ بر مُثله کردن متن و ارجاعات مستند کتاب «سبک­شناسی انتقادی» (دُرپر، 1390) در حدّ وسیع، ­از مؤلّفه­ی «تکرار» برای تأثیر بر مخاطب و «ایجاد باور» در او به­ اندازه­ای سود جسته­است که از حیث زبان نوشتار و شیوه­ی بیان در حوزه­ی مطالعات نقدپژوهی قابل تأمّل است؛ بسآمد واژه­های سرقت، انتحال، اخذ و اقتباس، رونویسی، کپی، جعل، نسخه­برداری، استنساخ، وصله‌پینه، ناراستی­ها، بی­صداقتی­ها و... با صفاتی مانند «ناشیانه، به­وفور، ناروا، ناموجّه و...» و نیز اسنادها و گزاره­های بسیاری که با همین واژگان ساخته ­است، به­ نظر می­رسد با یک دوره از مقاله­های نقد پژوهش­های مربوط به ادبیات فارسی (منتشرشده در یک فصلنامه­ی تخصصی نقد کتاب) برابری کند؛ لذا «نقدی بر کتاب سبک­شناسی انتقادی» را می‌توان آغازگر و یا اشاعه­دهنده­ی نحله­ای از نقد، به نام «نقد بیمار» دانست.

کلیدواژه‌ها

• سبک‌شناسی انتقادی
• نقد بیمار